Daar ben ik dan nog een keer. Collega Ad was benieuwd hoe het mij was vergaan na de terugkeer in Frankrijk. In eerste instantie heb ik het wat het fietsen betreft rustig aan gedaan. De woensdag erna ben ik weer op de fiets gestapt met de club en kwam tot de ontdekking dat het de eerste helft van de avond goed ging en dat de tweede helft moeizamer. Of het nu kwam door het hoge tempo weet ik niet want iedereen om me heen begon op een gegeven moment te zuchten en te steunen. De keren erna ging het wel goed hoewel ik niet de indruk heb dat het nu allemaal vanzelf gaat.

Wat ik wel bemerk is dat een aantal buurmannen ineens niet meer zo’n zin hebben om met me mee te fietsen. Ik vermoed dat het te maken heeft met de prestatie die in Frankrijk is neergezet en men verwacht dat ik nu een niveau heb waar mening tour de France deelnemer alleen van kan dromen. Ondanks mijn pogingen om de prestatie te relativeren is het me nog niet gelukt ze mee te krijgen op de fiets.

Wat ik wel mis is het heldere doel dat ik iedere keer weer voor ogen hield als ik die fiets op stapte. Nu dat doel gerealiseerd is ben ik op zoek naar een nieuw doel. Voorlopig zijn naast de gezelligheid van ons peloton, de lichamelijke conditie en het op peil houden van mijn gewicht de doelen waarmee ik me bezig houd. Maar dat ultieme doel ontbreekt op dit moment. Dus wie weet ga ik ervoor om volgend jaar 7 keer die berg op te gaan. Dat ik daarbij Ad als enige expert van de troon stoot is voor mij een extra motivatie.
Eerst de boel nog maar even laten bezinken, want als ik er voor ga wil ik er ook voor de volle 100% voor gaan en daar moet het thuisfront dan ook achter staan.

Hans