Dat was het dan, de dag is geweest en de trainingsrondjes worden weer wat vrijblijvender. Vanochtend ben ik maar eens begonnen met niet te gaan om me wat voor te bereiden op de komende werkweek. Alle kleverige extran vlekken zijn van de fiets gepoetst. Verder zijn alle gelletjes, waarvan de smaak lang niet voldeed aan de verwachting via de verpakking en repen die niet te knagen zijn weer ver opgeborgen. Samen met andere mierzoete of naar stopverf smakende kramp stoppers of voedingssupplementen.

Het is wel een beetje raar, je hebt je bijna een jaar voorbereid, je hebt je ding gedaan en het is over. Tussen vandaag en het laatste weblogje zit nog een stukje niks. Dat stuk heeft u nog van mij te goed.

Wij waren er als eerste al op zaterdag. Ad Timmermans was er een paar uur eerder, toen we aankwamen zat hij halverwege de berg. Ik was nog nooit in het betreffende gebied geweest en kan eigenlijk alleen maar zeggen dat het er letterlijk en figuurlijk erg klein van werd. De eerste avond zijn we met de auto naar boven gereden en ik vroeg me gelijk af of ik me ook opgegeven had als ik dit geweten had. Ik had wel gedacht dat de Alp steil was, maar zo steil.

Gaandeweg de week kwam de rest van het team binnen druppelen. Ad en ik hadden onze vrouwen meegenomen waardoor het leven zijn normale gangetje ging. In de huisjes naast ons waar alleen maar mannen zaten waren toch wel wat punten uit de eerdere weblogjes van toepassing. Mocht er een tweede keer komen dan kan ik dat toch wel aanraden in verband met de bijgeluiden en andere overlast gevende lichaamsfunctie’s. Dit met het oog op de overige campinggasten.

Zondag stukje gefietst naar een van de andere buitencategorie bergen uit de Tour de France, de Croix de Fer. Eigenlijk viel het nog niet eens zo tegen. Maandag de eerste maal met de fiets de Alp d’Huez op, dat viel wel een beetje tegen. Het heeft niet veel met fietsen te maken. Het is een soort krachtsport op de fiets. De camping liep al aardig vol en heel het dorp was gedompeld in een overdaad van Nederlanders.

Allemaal in het op het oog gelijke shirtje van Alp d’Huzes, wat zo ook zijn nadelen had voor sommigen. Zo had de organisatie klachten gekregen van de gendarmerie dat er vier in klederdracht gestoken (Alp d’Huzes shirts) in volle vaart (zeg maar 65 à 70 km. per uur) naast elkaar van de berg af waren gekomen. Ook waren er voordelen. Zo was er vanuit het cafeetje op de Croix de fer (ongeveer 40 km. van de camping) een portemonnee afgegeven die iemand had laten liggen.

Daarna begon het lange wachten. Even wat los fietsen op het vlakke, maar zeker geen inspanningen zo gaf onze coach aan. De laatkomers hadden toch nog maar even de berg op gezocht en ook zij waren geschrokken van de omvang. Vervolgens sloeg de twijfel toe. De gezichten werden strakker en het humeur wat norser. Naarstig werd naar oplossingen gezocht. De locale en de geïmporteerde fietsenmakers hadden dit voorzien en hadden tandwielen met een omvang waarvan wij het bestaan niet eens konden vermoeden meegenomen.

Het liefst zagen de zwakkere broeders dat het voor en het achtertandwiel werden omgewisseld. De tandwielen in maten die in Nederland niet of nauwelijks te krijgen waren werden haast bij de fietsenmaker uit zijn handen getrokken. Voor € 4,95 was alles opgelost. Naarstig werd er gesleuteld en gemonteerd. Of het er echt gemakkelijker door is geworden heb ik niet gehoord en is ook iets dat niet telt. Immers niemand vraagt mat welk verzet je naar boven bent gereden, maar hoe vaak. Wel denk ik dat er mensen zijn geweest die gezien hun verzet per beklimming hun ketting twee centimeter hebben opgerekt.

De dag zelf was geweldig, Alles tot in de puntjes georganiseerd. Dat wil niet zeggen dat ik het gemakkelijk heb gehad. Er zijn momenten geweest dat ik echt dacht dat ik het haar op mijn benen zag groeien, misschien komt dat omdat ik geen plaatselijk verzetje heb laten monteren. Alles met spul uit Holland en gewoon trainen. Het enige hulpmiddel is twee paracetamolletjes om kramp te voorkomen.

Rond half vier had ik zowat een waterhoofd van alle drank sponzen, zeewater en bouillon die mij zijn aangeboden. Iedereen die langs kwam vroeg of het ging en op dat moment ging het knopje om. Het kon, dus het moest ook. Het gevoel om voor de zesde maal het dorp Alp d’Huez in te rijden is onbeschrijflijk. Iedereen schreeuwt je omhoog en over de finish vallen mensen elkaar in de armen. Het raakt je best wel als je zo binnen wordt gehaald. Ik heb even Betty een hand gegeven, mijn kanjer certificaat opgehaald en ben weer vertrokken. Snel naar beneden in de kou, de douche in en een kop koffie en dan besef je pas goed wat je gedaan hebt. Zes keer de Alp d’Huez, ik zou het niet kunnen, of toch.

Ik dank graag iedereen voor de aandacht en het lezen van deze soms wat luchtige en soms ook serieuze bijdragen. Het zit er op er is een hoop geld verdiend voor de goede zaak en iedereen heeft boven zijn kunnen gepresteerd. Ik hoop dat ik heb bijgedragen aan de voorpret en het neerzetten van de prestatie en mocht iemand nog eens zin hebben in een rondje fietsen dan mag je me altijd bellen. Het ga jullie goed, en wie weet wat er in de toekomst gaat gebeuren.

Ad