Ook van mij heeft u nog een laatste stukje tegoed.
Ik ben op maandagmorgen vroeg vertrokken en heb onderweg Harold Heerdink opgehaald. Samen zijn we naar Frankrijk vertrokken waarbij de reis voorspoedig verliep. Net voor Lyon belde de teamcaptain Leo ons nog op en deelde mee dat hij nog even met de auto de berg op was gegaan. Hij was tot de conclusie gekomen dat de berg nog erger was dan hij zich van vorig jaar kon herinneren. Dit waren nu niet echt de motiverende woorden waarop we zaten te wachten. Met wat overredingskracht heeft hij weten te voorkomen dat we de eerste de beste afslag op de snelweg zouden pakken en weer terug zouden gaan.
Na op de camping aangekomen te zijn en ons huisje betrokken te hebben kregen we de eerste verhalen al van Ad en Ad (onze buren) te horen. Zij waren die dag al een keer op de fiets naar boven gegaan en dat viel vies tegen. Ook dit waren zeer “motiverende” woorden. Tijdens het avondeten kwamen we Harrie, Henk en Theo tegen die inmiddels ook al een keer naar boven waren geweest. Ook die verhalen waren niet echt positief.
Na een korte woelige nacht op dinsdag zelf maar eens proberen die berg op te fietsen om te kijken wat me allemaal te wachten stond en welke tactieken er bedacht moesten worden voor de donderdag. Met het “gewone” Hollandse verzet en in een normaal tempo de berg opgegaan. Na de klim kwam het geloof in het eigen kunnen weer wat terug. Alleen of ik het klimmen een hele dag zou kunnen volhouden, daarover ontstond wat twijfel bij mij. Zeker omdat ik toch zo’n 20 kg zwaarder ben dan de meeste aanwezigen en elke kilo telt als je een berg op moet fietsen. Al zou ik mijn fiets 10 kilo lichter maken (dan heb ik geen fiets meer en hou ik alleen nog mijn bel over) bleef ik nog veel zwaarder dan de gemiddelde renner. Om de donderdag toch zo lang mogelijk te kunnen meemaken op de fiets heb ik een extra tandwiel gemonteerd die mij op de momenten dat ik het nodig had wat verlichting kon geven.
Na een onrustige woensdag, had geen rust in mijn kont, was eindelijk de donderdag aangebroken. Na eerst de massa bij de start uitgezwaaid te hebben ben ik rustig in mijn eentje op pad gegaan. Zo’n berg op fietsen moet je toch helemaal alleen doen. Alle vooraf bedachte tactieken en technieken heb ik zoveel mogelijk toegepast wat resulteerde in een prachtige onvergetelijke dag waar ik van genoten heb. Dit ondanks alle ongemakken die op zo’n dag ontstaan maar die ik bewust die dag genegeerd heb.
De vrijdag stond in het teken van bijkomen en nagenieten. Het feest was een perfecte afsluiting wat ik niet had willen missen. Zeker als je hebt mogen dansen met onze teamcaptain Leo.
De zaterdag weer vroeg naar huis vertrokken. Het was tijdens de stops soms wat moeilijk uitstappen. Dit omdat de spieren in mijn bovenbenen nog niet echt genegen waren om een inspanning te verrichten. Kleine ongemakken die voor mij de bevestiging waren dat ik mijn best heb gedaan.
Wat betreft de organisatie, de vrijwilligers en de supporters schieten woorden tekort. Een ding weet ik zeker, niet alleen de renners hebben een topprestatie geleverd maar ook deze mensen hebben ongekende prestaties geleverd.
Al met al een fanstatische week gehad met emotionele momenten en momenten van vreugde. Ik voel me een bevoorrecht mens dat ik dit heb mogen meemaken en zal er nog lang aan terug denken.

Hans