Los van de kriebels en de zenuwen waar ik het in het vorige weblogje over had, die er voor zorgen dat ik train wat ik kan nu het nog mogelijk is, hou ik ook een ander dubbel gevoel over aan de actie. Doordat je meedoet word je regelmatig aangesproken door mensen die ziek zijn of ziek zijn geweest en realiseer ik me hoe oneerlijk de strijd is die gevoerd moet worden, Dat men behandelingen start die bij de een het gewenste resultaat geven en bij de ander helemaal niets uithalen. Het lijkt net een inschrijving waarbij het je gegund moet worden.

En dat gunnen, wie maakt dat uit wie wat gegund wordt. Iets waar je helemaal geen invloed op hebt, hoe hard je ook fietst, hoeveel sponsorgeld je ook ophaalt, als het de betrokkene niet gegund wordt, dan ben je terug bij af. In mijn directe omgeving ken ik iemand die vorig najaar is geconfronteerd met het feit dat hij een hersentumor had. Mede door te praten over de actie en de zienswijzen van degenen die de actie op hebben gezet is deze kennis er anders tegenaan gaan kijken en heeft zich strijdbaar opgesteld. De tumor is weggenomen en hij is behandeld. Bij de daarop volgende controles is hij twee maal schoon verklaard.

Dan mag je toch voorzichtig gaan concluderen dat je weer terug bent op de weg naar een normaal en gezond leven. Vervolgens ga je naar de dokter omdat je wazig ziet en je krijgt na een doorverwijzing te horen dat dit te maken heeft met kwaadaardige activiteit. Dan vraag je je toch af waarom kankerpatiënten zijn veroordeeld tot een leven tussen vrees en hoop. Waarom wordt niet met open vizier gestreden en wordt mensen de indruk gegeven dat het alleen even een boze droom is geweest. Dat alles weer vergeten kan worden nu ze wakker zijn. Om ze vervolgens keihard met hun neus op de feiten te drukken dat het helemaal geen droom was.

Enerzijds ben ik hartstikke enthousiast en blij dat het bedrag van vorig jaar al is overschreden en dat het er op lijkt dat de actie een groot succes wordt. Anderzijds hoor je berichten over de oneerlijkheid van de strijd die mensen tegen kanker voeren en dan stap je op je fiets en denk je: Verdomme waarom nou weer. Het mooie van zo’n hartslagmeter vind ik op zulke momenten dat ik goed kan zien dat ik me expres naar de klote trap om mijn frustraties kwijt te raken. Het helpt niets maar het lucht wel op.

Ad