Afgelopen zaterdag zijn we met een groot deel van ons team in de buurt van het Limburgse Vaals aan het fietsen gegaan. Een groot deel van ons team was aanwezig. Of dit een gevolg is geweest van de oproep om de teamgeest te versterken weet ik niet. Ik ben om 5.50 uur vertrokken en heb in een recordtempo van 2 uur 55 minuten naar het uiterste zuiden van ons land weten te rijden (ik hoop zonder flitsers). Ik kwam op 8.45 uur ter plaatse en zag dat een groepje reeds was begonnen met de beklimming van de Camerig. Deze heuvel zouden we die dag diverse keren beklimmen. Een ander deel van de groep was nog druk bezig met zichzelf te prepareren. Na een paar keer naar boven en beneden gegaan te zijn was ineens iedereen weg. Een grote groep bleek een andere route genomen te hebben en naar elders gereden te zijn en een wat kleinere groep was ook ergens anders heen gegaan. Dit gaf mij een onprettig gevoel van het eenzaam strijden tegen de elementen (een heuvel in dit geval). Ik moet zeggen dat dit een zeer onprettig gevoel was. Voor mezelf had ik besloten er ’s middags dan maar alleen op uit te gaan om van de mooie omgeving te genieten en de dag zo toch nog met een enigszins goed gevoel af te sluiten.
Na verloop van tijd zag ik de grote groep weer bij de auto’s staan en men had besloten gezamenlijk koffie met gebak te gaan nuttigen. Hierbij kwam toch wel weer het teamgevoel naar boven en zeker toen het idee geopperd werd om na de koffie gezamenlijk een stuk te gaan fietsen. Nadat ook de tweede groep zich op het terras had gemeld en iedereen zich tegoed had gedaan aan het lekkers gingen we met z’n allen op pad. Twee collega’s hadden andere plannen voor de middag en gingen naar huis. Toen kwam het moeilijkste, waar gaan we heen? De één wilde naar links, de ander naar rechts en de derde rechtdoor. Daar kwam het gemis van onze grote leider don Leo naar boven. Op een gegeven moment de knoop doorgehakt en aangegeven dat we achter Harrie aan zouden rijden. Hij wist daar de weg en hij wilde naar een heuvel van 19%. Wat te verwachten was gebeurde ook. Iedereen begon zijn eigen tempo te fietsen en ik zag al gebeuren dat we in no time volledig versnipperd door het Limburgse landschap zouden ronddolen. Hierop heb ik de stoute schoenen (van don Leo) aangetrokken en heb ik ervoor gezorgd dat we met z’n allen achter Harrie aan zouden rijden en daarbij het tempo van de langzaamste aan zouden houden. Gelukkig gebeurde dit ook en wanneer we een heuvel op gingen wachtte iedereen op de laatste (applaus). Na twee waanzinnig steile heuvels gereden te hebben zijn we weer richting de auto’s gegaan. Daar hebben we gezamenlijk afscheid van elkaar genomen van de (ook voor mij) toch wel geslaagde dag.
Een wijze les voor die dag is dat je zelf die berg op moet rijden maar de aanwezigheid van iemand die je een schouderklopje geeft of een motiverend woord voor je heeft van onschatbare waarde is. Ook het gezamenlijk lijden geeft een extra stimulans om door te gaan. Laten we hieraan denken wanneer we op 4 juni de berg op fietsen en je ziet een collega ploeteren. Dat is in mijn ogen het echte teamgevoel waar we naar streven. Overigens is dit niet alleen op 4 juni van toepassing.

Hans