Sinds het aftel klokje boven de pagina van ons team staat, krijgt onze actie een serieuzer karakter. Tot voorkort was het allemaal een beetje dollen op de fiets met collega’s en moest het voornamelijk gezellig zijn. De eerste keer dat ik het klokje zag heb ik de foto van de berg nog eens goed bekeken. Toen ben ik terug geklikt naar de aantallen uren dagen uren en minuten. Inmiddels kunnen we al zeggen volgende maand hebben we het gehad.

Ook de frequentie van de mailtjes van onze coach, onze trainer en de overkoepelende stichting volgen elkaar in sneltrein vaart op. Met grote regelmaat zit je op de fiets en soms denk je het mocht toch nog wel wat lekkerder gaan. Aan de andere kant denk je was het maar zo ver dan vreet ik hem op die berg. Kriebels, onzekerheid en zenuwen die beginnen te komen omdat de datum dichterbij komt.

En met die onzekerheid en twijfel ga je denken, heb ik dit wel genoeg getraind. Hoe gaat het met eten, ik hoop dat ik niet verkouden wordt. Ik zelf heb besloten om niet aan georganiseerde toertochten mee te doen, omdat de keren dat ik gevallen ben dat vaak door het gepruts van een ander kwam. De enige keer dat ik wil vallen is van mijn fiets als de zes keer er op zitten op 4 juni.

En als je dan zo zit te mijmeren wat je vergeten bent en wat je kan overkomen, dan helpt eigenlijk maar een ding en dat is: “Je fiets pakken en even lekker uitwaaien”. Dan krijg je weer het gevoel dat je de hele wereld aan kan. Hoe vervelend het ook is de zenuwen horen er ook bij.

Je kunt het trouwens ook tijdens de trainingen merken. Het aantal vragen en het aantal vraagtekens neemt toe. Ieder probeert zo min mogelijk aan het toeval over te laten. Er worden groepjes gevormd die bij elkaar blijven hangen en die elkaar motiveren en adviseren. Hoewel onze coach “beroepsmatig” moet opmerken dat we een fantastisch team hebben, vind ik dat persoonlijk ook echt. Een aantal mensen ben ik enorm gaan waarderen allen door er al die weken bij in de buurt te fietsen.

En hoewel we allemaal proberen zo min mogelijk aan het toeval over te laten en ons zo goed mogelijk voor te bereiden. Toch weet ik zeker dat iedereen op 4 juni met een bonzend hart ’s ochtends onder aan de berg staat, klaar om de eerste keer omhoog te gaan. En als je dan niets vergeten bent, je komt in je ritme en je merkt dat het klopt wat Ad Timmermans heeft gezegd, dan gaat het lukken.

Tot dan blijf ik twijfelen en blijft het kriebelen. Tot dan zorg ik er voor dat niets aan het toeval is over gelaten en tot dan onderschat ik het niet. En als het een keer wat gemakkelijker gaat klik ik de foto van de berg weer aan en dan word ik weer wat kleiner.

Ad