Na mijn traumatische ervaring van vorige keer nu toch weer een wijze les geleerd. Wat is het geval.
Afgelopen weekend was het heerlijk weer om weer eens met de racefiets op pad te gaan. Geen zout meer op de weg (ben zuinig op mijn fiets), geen regen, een goede temperatuur van rond de 9 graden en het allerbelangrijkste géén buurmannen (heb ze weten te ontlopen). Ik had me voorgenomen om mijn hartslag niet boven de 150 te laten komen (mijn omslagpunt ligt op 170) en niet op de kilometerteller te kijken. Daarnaast had ik een poedertje in mijn bidon met water gedaan om het te verliezen vocht weer op een verantwoorde wijze aan te vullen. Hiermee ben ik op pad gegaan en heb weer mogen ervaren hoe heerlijk fietsen kan zijn. Na ruim twee uur door het prachtige Drentse landschap gefietst te hebben kwam ik niet moe maar wel voldaan weer thuis. De hele weg zo rond de 150 hartslagen per minuut gereden waarbij tegen de wind in de snelheid wel wat terug liep maar dat werd weer gecompenseerd toen ik voor de wind ging. Al met al een redelijk gemiddelde gereden (kon het toch niet laten op die kilometerteller te kijken). Het belangrijkste was dat ik toen ik thuis kwam het gevoel had dat ik makkelijk nog een keer zo’n ronde kon rijden terwijl ik toch een aardig stukje had gefietst met een (voor mij) redelijk gemiddelde. Zo zie je maar weer dat wanneer je de adviezen van de kenners volgt je verder komt dan wanneer je je laat leiden door je testosteron of dat van anderen. Ik wens alle haantjes veel succes bij het de berg op fietsen maar ik heb mijn les geleerd en zal alleen naar mijn hartslag luisteren.

Hans