Heb je als jonge jongen je droom uit zien komen en van je ouders een prachtige race fiets gekregen. Je gaat aan het oefenen en trainen en het ziet er allemaal veelbelovend uit. In de loop der tijd hoor je het een en ander en dan komt er toch wel een afknapper. Die stoere mannen waar jij tegen opkijkt met die prachtig blinkende fietsen. Die mannen die hele dagen alleen op kop het hele peloton door de Alpen sleuren, die mannen zijn helemaal niet zo stoer.

Die mannen scheren namelijk hun benen. Zulke travestieten streken dat verwacht je toch niet van Joop Zoetemelk en van Bernard Hinault. Je neemt je als beginner voor om daar niet aan mee te doen aan die mieten streken. Maar ja dan kom je op de fietsclub bij de beloften en dan sta je daar met je fietsje, je sponsorshirtje en je harige knieën. Voor ze vragen hoe je heet is er al een opmerking over gemaakt. Als je denkt ik doe toch wat ik wil en dat is niet dit, dan word je de volgende keer naar huis gestuurd.

Waarom wordt het dan gedaan, de uitleg daarover is wat divers. De eerste is dat als je valt, het vervelend is als al die haartjes in de schaafwond zitten. Maar als je echt goed schuift en zo als dat in wielertermen heet al het behang is er af, dan heb je van haartjes weinig last. Daar kan geen harsen tegenop.

De tweede uitleg is dat wielrenners vaak worden gemasseerd. Daarbij wordt olie en crème gebruikt waardoor al die haren als een jaren zestig brilcreme lok tegen je been zitten geplakt. Daar komt bij dat in het verleden er veel minder kleding te krijgen was als nu. In het voorjaar ging je fietsen met je korte broek, regen of kou maakte niet uit. Als het regende werd je ingesmeerd met vet zodat het water niet pakte en van je vel af rolde.

Dat is allemaal verleden tijd en de enige rede dat het nu gebeurd is dat het er verzorgt uit ziet. Dus zo’n groot geheim is dat niet. Je fiets er dus niets harder door, het oogt alleen wat beter als met die harige kuiten. Wij zijn allemaal maar goed willende amateurs, en zou je kunnen zeggen voor wie moet het beter ogen. Dat is de ene kant van de zaak. Anderzijds is het wel zo dat mensen die wedstrijden gereden hebben hun benen scheren. Als je het dus moet hebben van indrukken, heb je meer ontzag met geschoren benen als met een dure nieuwe fiets. Dit uiteraard maar tot het moment dat je er op gaat zitten.

Dan zal ik maar gelijk verder gaan met het volgende dilemma om verdere vragen voor te zijn: Waar hou je op met scheren. Even los van persoonlijk voorkeuren is het in het wielerpeloton niet noodzakelijk dat je bij je enkels begint en bij je bakkebaarden op houdt. De oplossing is zeer praktisch, je trekt je korte broek aan, trekt de pijpen zover mogelijk naar boven en alles wat er onder uitkomt scheer je af. Neem geen hagelnieuw mesje want je zult de eerste niet zijn waar het mesje als een kaasschaaf het vel van je scheenbeen harkt. Mocht ik je nog steeds van mening zijn dat het maar een beetje homofiel gedoe is, denk dan maar dat je er geen jurk bij aan hoeft te doen.

Ad