Hierbij een update van een aantal van mijn fietservaringen tot nu toe.
Vorige week woensdag met de fietsclub uit het dorp op pad geweest en twijfelde of ik met de snelle tweede groep mee zou gaan. Toch maar gedaan en al gauw bleek dat een aantal mannen er zin in hadden. Al snel ging de teller naar 40 km/uur wat tot gevolg had dat een flink deel van het “peloton” moest afhaken. Om ook de laatste aanhakers af te schudden werd op een gegeven moment het tempo opgeschroefd naar 45 km/uur. Tot mijn grote verbazing kon ik het tempo goed bijhouden en heb heerlijk gefietst die avond en kwam na een kleine 70 km met een voldaan gevoel thuis.

Vervolgens ben ik afgelopen zaterdag afgereisd naar de Ardennen om daar samen met 5 collega’s een berg op en af te fietsen. De grote vraag was hoe mijn hartslag zal verlopen wanneer ik een langere helling (in dit geval 4 km) op moet fietsen. Na eerst een stukje bergafwaarts gegaan te zijn kwam al ras de eerste korte heuvel in zicht. Tot mijn verbazing ging dit goed. Door de hartslag scherp in de gaten te houden en dus je tempo aan te passen lukte het om op een normale manier (hartslag niet in het rode gebied) boven te komen. Na een paar kilometer kwam de serieuze test van een 4 km lange helling met een gemiddeld stijgingspercentage van 8 %. Ook dit ging wonderbaarlijk goed, als je maar je snelheid aanpast, goed ademt en geconcentreerd (lees in een lekker ritme) aan de slag gaat. Na in totaal 5 keer de berg beklommen te hebben met Karel constant aan mijn zijde (ik kon hem maar niet afschudden) had ik een zeer positief gevoel aan deze training over gehouden. Dit gevoel werd wel enigszins getemperd door Ad Timmermans en een andere fietser die we onderweg tegen waren gekomen, die ons (Karel en ik) meedeelde dat deze berg toch niet helemaal vergelijkbaar was met de Alpe d’Huez. We hadden het toch maar gedaan en deze ervaring kon niemand ons meer afnemen.

Met deze twee zeer positieve ervaringen ging ik gisteren weer met de fietsclub mee en twijfelde of ik met de eerste (elite) groep mee zou gaan. Wat kon mij gebeuren. Ik was momenteel zo sterk. Toch maar besloten met de tweede groep mee te gaan omdat er een redelijke wind stond en je niet altijd uit de wind kan zitten. Toen we vertrokken viel me wel op dat er dit keer niet zoveel mensen met de tweede groep meeging, maar wat kon me gebeuren. Ja ja. Ik kan je vertellen dat me heel veel kon gebeuren. Een aantal mannen in de groep hadden volgens mij thuis ruzie gehad of zo want ze gingen noch harder rijden dan afgelopen woensdag. Op een gegeven moment 40 km/uur pal tegen de wind in waarbij de groep als een sliert uit elkaar werd getrokken. Ik ben die avond door een diep dal gegaan maar heb het volgehouden (dacht aan onze slogan). Ik sta hierdoor wel weer met beide benen op de grond en merk dat ik er nog niet ben. Ik ben wel benieuwd naar hoe het de volgende keer gaat maar dat is afwachten. Eerst goed uitrusten want de beentjes doen nog zeer en dat is lang geleden.

Hans