Het heeft even geduurd maar daar ben ik weer. Vorige week zaterdag (28-03) hebben we met nagenoeg ons hele cluppie op de fiets gezeten in Berg en Dal. Daar had Rene Kleinsman een leuk heuveltje gevonden om die dag op en neer te fietsen en verder was er nog de mogelijkheid een rondje in het heuvelland te fietsen. Zaterdagmorgen vroeg in de auto gestapt en richting Berg en Dal vertrokken. Angstvallig eerst nog even naar de buienradar gekeken maar dat gaf geen motiverende beelden door. Dan maar hopen dat het meeviel als we er eenmaal zijn (was 2 uur rijden voor mij). Hoe dichter ik in de buurt van mijn bestemming kwam hoe harder het ging regenen. Daarnaast ging de temperatuur niet omhoog maar eerder omlaag. Via diverse omleidingen toch op de plaats van bestemming aangekomen en snel de spullen aangedaan. De hartelijke begroeting van de collega’s deed het bloed al ras sneller kloppen. Wat een prachtig gezicht al die collega’s in hun fietspakkie en allen zeer gemotiveerd. Na één keer de heuvel op gefietst te hebben was ik al zo nat geworden dat het niet meer uitmaakte of ik nu door of om een plas heen fietste. Er was zelfs een stroompje de berg af die steeds maar groter werd. In het begin fietste ik er nog omheen maar op een gegeven moment ging je er maar gewoon doorheen. Het maakte allemaal niets meer uit. Daarnaast was het met al die nattigheid behoorlijk koud. Maar met de juiste schoenen, overschoenen en sokken!!! heb ik daar weinig last van gehad. Wel had ik koude vingers en had spijt dat ik mijn skihandschoenen niet had meegenomen.
Wat me wel opviel die dag was een stoere (kleine) collega op een mountainbike. Na een paar keer samen met Karel met hem naar boven gefietst te hebben ging hij steeds harder fietsen (althans dat probeerde hij) wat hem zienderogen meer energie kostte. Karel en ik begonnen ons al zorgen te maken omdat hij steeds roder aanliep. Maar zoals hij zelf altijd aangeeft een bikkel zoals hij geeft niet snel op. Door eerst nog wat zachter te gaan rijden hoopten we dat hij ons voorbeeld zou volgen en zo weer wat op adem kon komen. Dit bleek niet het geval. Hij bleef stug zijn eigen tempo rijden (wat een bikkel) en hij werd nog roder. Tot Karel en ik het zat waren en we maar een beetje extra gas hebben gegeven. In no time waren we 200 meter voor hem uit en hebben hem vervolgens niet meer gezien. Dit alles in het kader van het beschermen van een collega.
Ten slotte gingen we nog een afsluitende ronde maken door het heuvellandschap. Onze kleine stoere collega op zijn MTB ging ook mee want hij is ten slotte een bikkel als ik zijn reactie op mijn stukje over mijn koude voeten moet begrijpen. Echter na 200 meter hoorde ik hem roepen dat hij stopte omdat hij het KOUD had. Nu kan het zijn dat ik het niet goed heb verstaan maar ik heb hem die ronde niet meer gezien tot ik in het restaurant kwam. Daar zat hij een heerlijk te genieten van een warme drank. De BIKKEL!

Hans