Wonderlijk volk zijn wij wielertoeristen, of we nu veel fietsen of bij 25° C. Naar het eerste de beste terras fietsen en daar een paar uur blijven zitten, het steekt allemaal hetzelfde in elkaar. Allemaal zijn het een beetje materiaal freaks, allemaal ruim bevooroordeeld op het gebied van hun eigen materiaal. Kom je een stoel te kort op het terras moet je even kijken wat er nog “aan vreemde fietsen” tegen het hek staan en je roept vrij luidruchtig dat je op het desbetreffende merk nog niet dood gevonden wil worden. Dit aangedikt met wat verhalen van kennissen die ook zo’n merk hadden en waarvan het hele frame ging trillen als ze de berg af reden. Gegarandeerd binnen vijf minuten is er plaats genoeg.

Ook als iemand een nieuwe fiets heeft is steevast het ritueel om de fiets bij de stang te pakken en met één hand op te tillen. Of je dan voelt of hij 9,2 of 9,3 kilo weegt. Ook zo’n verhaal van niks, is de vraag of er een tandwiel18 op zit, dat zit namelijk niet in de standaard cassette van Shimano. Een tandwiel 18 is uit de tijd dat de fietsen nog zes versnellingen achter hadden. Tegenwoordig koop je een nieuwe fiets met tien of elf versnellingen achter en twee of drie voor. Nou daar zit nog wel een andere combinatie tussen die lekker rijdt.

Het meest frappant is een groepje van die café fietsers die bij een fietsenmaker of op een beurs staan te kijken naar een erg dure fiets, niet gewoon duur maar zo duur dat vele van ons er alleen maar likkebaardend naar mogen kijken. Zo’n fiets van € 11.000,=. carbonframe, duurste groep, kortom de natte droom van zelfs Michael Boogaard. Er wordt dan eens omheen gelopen en dan begint het: “Ik vind het niet eens mooi zo’n dik balhoofd”. Of “dat lasje hadden ze ook wel netter weg kunnen werken”.

Als je dat zo een kwartiertje blijft volgen dan merk je ook dat al pratend men steeds aan de fiets loopt te wrijven, met de duim de bandenspanning voelt, de remmen in knijpt, kortom ze kunnen er niet van af blijven. De conclusie van deze dialoog zal gegarandeerd zijn: “Ik wil hem wel hebben, dan verkoop ik hem”. Mochten er onder de lezers nog van dit soort dromers zijn:”Wees gerust, je krijgt hem niet en je kunt hem zeker niet betalen”. Gelukkig maar, want zo te horen deugt er niet veel aan.

Ad.